Het aantal kernen van Bernheze

Het zijn er vijf. Of zijn het er toch zes?

Die vraag is sinds de stichting van Bernheze

In kroeg en krant met regelmaat gerezen

En leidt bij wie het antwoord geeft tot stress.

Het is de hoogste tijd voor een congres

Waar iemand aan het einde zegt: “Bij dezen

Wordt Heeswijk echt aan Dinther*  toegewezen”

Waarna men dat beklinkt met menig fles.

En wie dan als hij nuchter is nog zeurt

En zegt dat hij hetgeen wat is besloten    

Nu na een nachtje slapen toch betreurt

Die wordt door al zijn nieuwe dorpsgenoten

Belachelijk gemaakt en uitgefloten

Waarna men hem geen blik meer waardig keurt.

*of andersom  

Zelfs haar naam is mooi

Aan ‘Zelfs haar naam is mooi’ heb ik gedacht

Toen ik haar naam, Marieke Moorman, hoorde

Die door liefst drie keer M meteen bekoorde,

Een naam met pit en toch ook fraai en zacht.

Toen zag ik foto’s waar ze leuk op lacht

En las ook over haar wat mooie woorden.

Ik snapte best waarom ze hier hoog scoorde

En men derhalve veel van haar verwacht.

Pas drieënveertig jaren is ze jong

Maar al behoorlijk politiek ervaren

En klaar voor deze carrièresprong.

Het is daarom ook heel goed te verklaren

Dat zij naar deze hoge functie dong.

Ik gun Marieke hier veel mooie jaren.

De burgemeesters van Bernheze

We hadden de drie J’s hier in Bernheze:

José als eerste, Jos daarna, toen Jan.

Die nam de zaak een tijdje waar. Na deze

Kwam, kort ook,  Willibrord, een deftig man.

Die ging, zo heeft eenieder kunnen lezen,

Naar Utrecht, wordt daar commissaris van.

Het gaat hem daar, zo hoop ik, naar den vleze

Dan brengt hij die provincie nieuw elan.

Nu heren kort hier hebben waargenomen

Was het de hoogste tijd  dat weer een vrouw

Als eerste burger aan het roer zou komen.

Zij die haar moesten kiezen dachten: Wauw!

Dit was de burgemeester van hun dromen.

De hamer is, Marieke, nu voor jou.