Ze moeten er nog zijn, de bandensporen
Van toen, gezeten op mijn stalen ros,
Ik door de straten reed van Vorstenbosch
Op weg naar Uden, waar ik ben geboren.
Dat tochtje kon mij altijd zeer bekoren
En weekte iets nostalgisch in mij los.
Ik reed flink door, met op mijn wang een blos,
De wind soms in de rug en soms van voren.
Nu echter is mijn moeder overleden
En voel ik het voorbijgaan van de tijd
Als ik door Vorstenbosch heen kom gereden.
Hoe vaak ik ook nog door dit dorpje rijd
Er is geen kans meer dat zij in het heden
Mij straks met thee en appeltaart verblijdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten